Friday, August 16, 2013

Day 4
Prepared by Vahe Budumyan









The 4th day of the Summer Seminars started with a public lecture by art historian and critic Dr. Nuit Banai with a long and revealing title-- "Performative Geographies: When Arts And Politics Collide In Zones of Conflict". The lecture was drawing a historical line of post-war biennales marking a shift from the nation state in Europe to the border state of a supra-national federal community. Nuit Banai argued that official culture represented in biennales is a way to align political and cultural messages through curatorial, artistic and bureaucratic strategies excluding the issue of the Other.

Documenta  from 1955, for instance, is seen as a tool for rehabilitation of German national democracy through omnipresent abstraction as a signifier of the Western democratic tradition. And what is more important, is that this seemingly obvious dominance of specific modernist art excludes European and Russian avant-garde traditions weighted with political radicalism.
As another example of the same tendency Nuit Banai brings Paris Biennale of 1959 organized by French writer André Malraux and states that the hidden ideological agenda of the exhibition was to reclaim the lost cultural primacy of France during the Nazi occupation, and compete with the Sao Paulo and Venice biennials. The main premise of the Paris Biennale, supported by the ideology of liberal democracy, propagates the artistic freedom of the heroic individual and the culture of youth and renovation. It is interesting that the biennale accepted artists under 35 years of age, and included a pedagogical aspect – conferences on youth. And again cultural mediation of state politics circumvents the problem of the other.
 The last case study examines Manifesta: The European Biennial of Contemporary Art and argues that it not only reflects the existing territory or concepts of Europe but uses several performative strategies to bring the mapping and manufacturing of European cultural topography into a complex dialogue. With the widely reported case of Nicosia, Banai claims that failure that comes from the clash of politics and culture, opens up certain possibilities that can be realised afterwards, for example in the "Exhibition as school" project that turned the failure of the biennial into a productive engagement with art and pedagogy.

Adham Hafez started the afternoon workshop with a15-min segment from Bolero by Ravel and proposed to think of music as performance and question a genealogy of performance as such. Hafez’s proposition initiated a lasting discussion on the disciplinary boundaries of performance.

During the evening workshop Marina Grzinic showed three video works by former Yugoslav artists to facilitate a discussion on the possibility of articulation of repressed memories of political marginalization and violence. The discussion concluded with the question of the witness in relation to the event that is narrated after the fact.

4-րդ օր

«Ամառային սեմինարների» 4-րդ օրը մեկնարկեց արվեստաբան, արվեստի քննադատ դոկտոր Նյուիթ Բանայի ծավալուն ու արտահայտիչ վերնագրով դասախոսությամբ. «Performative Geographies: When Arts And Politics Collide In Zones of Conflict»: Դասախոսությունն ուրվագծում էր ազգային պետականությունների Եվրոպայից դեպի սահմանային պետականությամբ, վերազգային, դաշնային հանրություն անցումը նշող հետպատերազմյան բիենալեների պատմական շառավիղները: Նյուիթ Բանային պնդում էր, որ պաշտոնական մշակույթը, որը ներկայացված է բիենալեներում, քաղաքական և մշակութային ուղերձների համապատասխանեցման եղանակ է՝ համադրողական, արվեստային, բյուրոկրատական ռազմավարություններով՝ դուրս թողնելով ուրիշի խնդիրը:

1995-ի «Documenta 1»-ը դիտարկվեց, որպես գերմանական ազգային ժողովրդավարության վերականգման գործիք՝ արևմտյան ժողովրդական ավանդույթի նշանակիչ, ամենագո աբստրակցիայի միջոցով: Եվ ինչն ավելի կարևոր է՝ այս ակնհայտ թվացող մոդեռնիստական արվեստի գերակայությունը չի ներառում եվրոպական և ռուսական ավանգարդի ավանդույթը, որը կրում է քաղաքական ծայրահեղականության լիցք: Որպես նույն միտման մեկ այլ օրինակ, Նյուիթ Բանային հիշատակում է 1959-ի Փարիզի Բիենալեն, որը կազմակերպվել է ֆրանսիացի գրող Անդրե Մալրոյի կողմից, և պնդում, որ ցուցադրության գաղտնի գաղափական օրակարգը նացիստական բռնազավթման տարիներին կորսված մշակութային առաջնայինությունը վերգտնելն էր և Սան Պաուլոյի և Վենետիկի հետ մրցակցելը: Փարիզի Բիենալեի՝ լիբերալ ժողովրդավարության գաղափարախոսության վրա հենվող հիմնական կանխադրույթը, քարոզում էր հերոսական անհատի արվեստային ազատություն  և երիտասարդության և վերափոխման մշակույթ: Հետաքրքրական է, որ բիենալեն ընդունում էր մինչև 35 տարեկան արվեստագետների և ներառում մանկավարժական հատված՝ երիտասարդության հարցերին վերաբերվող կոնֆերանսներ: Եվ կրկին պետական քաղաքականության մշակութային միջնորդությունը աչքաթող է անում ուրիշի խնդիրը: Վերջին դեպք-հետազոտությունը քննում է «Manifesta»-ն՝ Եվրոպայի Ժամանակակից Արվեստի Բիենալեն, և ասում է, որ այն ոչ միայն արտացոլում է առկա տարածքը կամ Եվրոպայի հղացքը այլ օգտագործում է որոշակի կատարողական ռազմավարություններ երկխոսության բերելու քարտեզագրումը և Եվրոպական մշակութային տեղագրության արտադրությունը: Նիկոսիայի հայտնի դեպքի միջոցով Բանաին պնդում է, որ քաղաքականության և մշակույթի բախումից եկող ձախողումը բացում է որոշակի հնարավորություններ, որոնք կարող են իրագործվել հետագայում, ինչպես օրինակ «Ցուցադրությունը որպես դպրոց» նախագիծը, որը բիենալեի ձախողումը դարձրեց արվեստի և մանկավարժության արդյունավետ միաձուլում:

Ադհամ Հաֆեզը ցերեկային ուորքշոփը սկսեց Ռավելի «Բոլերո» ստեղծագործության 15 րոպեանոց հատվածով ու երաժշտության մասին որպես պերֆորմանս մտածելու առաջարկով հարցադրելու համար պերֆորմանսի ծագումնաբանությունը որպես այդպիսին: Հաֆեզի առաջարկը խթանեց պերֆորմանսի դիսցիպլինային սահմանների վերաբերյալ երկարատև քննարկում:

Երեկոյան ուորքշոփի ընթացքում Մարինա Գրզինիչը ներկայացրեց նախկին Յուգոսլավիայի արվեստագետների երեք վիդեո աշխատանք՝ քննարկում նախաձեռնելու համար քաղաքական լուսանցքայինացման և բռնության ճնշված հիշողությունների հոդավորման հնարավորոությունների մասին: Քննարկումն ամփոփվեց վկայի և փաստից հետո պատմվող իրադարձության հարաբերության մասին հարցով:




Thursday, August 15, 2013

7րդ Ամառային Սեմինարներ: Օր 3

Պատրաստեց Աննա Ժամակոչյանը


Հանրային լեկցիայի շրջանակներում Ջուլիան Վիգոն առավոտյան ներկայացրեց իր Համադրելով Այգին, Կատարելով Քաղաքականությունը: Le Petit Versailles, Նյու Յորք”պրեզենտացիան։ Այն պատմում էր Նյու Յորքում քաղաքային փոխակերպումների պայմաններում 1996-ից մինչ օրս հանրային գրաված տարածքում գործող արվեստային պրակտիականեր ներկայցնող մի այգի–վայրի մասին։  Le Petit Versailles–ը համադրողական այլընտրանքային տարածք է, որը հիմնադիրներ Ջեք Ութերսի ու Փիթեր Քրամերի կողմից տարին վեց ամիս իրականացվող շահույթ չհետապնդող նախագծերի միջոցով դարձել է կատարողական արվեստի առավել հեղինակավոր վայրերից մեկը Նյու Յորքում։ Այս այգին հանդիսանում է արվեստի և քաղաքականության մեկտեղման վայր, որտեղ շոշափվում են նյույորքցիներին վերաբերող խնդիրներ, 9/11-ի հետևանքները ՁԻԱՀ-ի ճգնաժամը, տարօրինակող համայնքների խնդիրներ, գրաֆիտի, ազգային երաժշտություն, ֆիլմ ու կատարումներ: Le Petit Versaille–ը նպաստել է մշակութային գործիչ–ակտիվիստների և պերֆորմատիվ արվեստագետների նոր սերնդի ձևավորմանը՝ համադրողական գործունեությունը վերածելով արվեստի և քաղաքականության մեկտեղման հնարավորության։
Կեսօրի պարապմունքի ընթացքում մասնակիցներ, Սիմոնե Ֆրանջին և Աննա Սանտամաուրոն ներակայցրեցին իրենց համադրողական փորձը և ընթացիկ նախագծերը։ Սիմոնե Ֆրանջին բարձրացրեց համադրողի ազատության աստիճանի և համադրողական էթիկայի խնդիրը, հատկապես սոցիալական սուր թեմաների շուրջ աշխատանքի ընթացքում, ինչպես օրինակ սևամորթ միգրանտների խնդիրն է Իտալիայում։ Այս քննարկումը հանգեցրեց նաև այլ հարցերի ծավալմանը, թե ինչպես կարող է համադրողական աշխատանքն իրականացվել հիմնարկների շրջանակներում (օրինակ թատրունում), այն պայմաններում, երբ հանդիսատեսը տվյալ ինստիտուցիաների նկատմամբ ունի որոշակի ակնկալիքներ։
Երեկոյան պարապմունքին Նատա Վաչաձեն ներկայացրեց իր արտիստական խմբի՝ bouillon group–ի մի քանի պորֆորմատիվ նախագծեր և դրանց նշանակությունը իրենց հայրենիքի և ներկայացման երկրների տեղական համատեքստերում։ Նինել Մելքոնյանը ներկայացրեց ԺԱԻ 2012-2014 թթ. կուրատորական մոդուլի ուսանողների կուրսային աշխատանքը՝ «Պրոֆիլ» նախագիծը, որի շրջանակում նախատեսվում է ցուցադրել Խորհրդային Հայաստանի չորս նշանավոր քանդակագործների հանրային–տեսանելի և ոչ հանրային–թաքնված գործերի փաստագրությունը՝ դրանով իսկ մեկտեղելով նրանց հայտնի և անհայտ պրոֆիլները։
Պարապմունքի ընթացքում շարունակեցին քննարկվել համադրողական աշխատանքին վերաբերող հարցեր։ Մարթա Քեյլը բարձրացրեց համադրության սոցիալ-տնտեսական,  քաղաքական համատեքստերի հարցը. արդյոք համադրողը, լինելով համակարգի արդյունք և դրա մաս, պահպանում է քննադատական հնարավորությունը և ինչպես։
Օրվա բոլոր քննարկումներում, մեկնաբանություններում և հարցադրումներում առավել վառ էր դրսևորվում ժամանակակից արվեստի և առհասարակ հումանիտար ոլորտի այն տարօրինակ դրությունը, երբ ինքնադրարձի, ինքնապատմականացման, ինքնահամատեքստայնացման, ասել է թե ինքնտեսականացման գործընթացներն անընդհատ են, սկսած դասախոսությունների կառուցվածքային համեմատություններից մինչև համադրության դիտարկումը ուշ կապիտալիզմի աշխատանքի բաժանման տեսանկյունից։
Ամառային սեմինարի մասնակիցները նաև հնարավորություն ունեցան մասնակցել ԱԺԶ–ում Հարություն Ալպետյանի «camera manana: storage for (im) possible realities» ցուցահանդեսի բացմանը, որտեղ ներկայացված էին բելառուս ժամանակակից արվեստագետ Սերգեյ Շաբոնինի «Եւ ոչինչ չի մնացել» լուսանկարների շարքը (2009), Հայաստանից McSharp–ի 2012թ. ֆոտոկոլաժները, Գրիգոր Խաչատրյանի ղեկավարած «Պատահականությունների պլանավորման կենտրոնի» վիդեոն և Արման Գրիգորյանի հինգ գործեր՝ դրանց վերաբերյալ Վահան Իշխանյանի՝ 2007թ.–ին գրված մեկնաբանական տեքստի ուղեկցությամբ։

Wednesday, August 14, 2013

Day 2
Prepared by Lilit Petrosyan, Vahe Badumyan and Angela Harutyunyan


-->

Possibilities of archiving under government pressure when it is the state power that defines collective memory, politics of identities, sexuality, social norms, migrant women's bodies, relations between white and black people, study visits, a lecture...  The second day of the 7th Summer Seminars for Art Curators was saturated with these discussions.
      The day started with the lecture by choreographer and composer Adham Hafez. Who is responsible for our memories, who is allowed to control the process of the formation of narratives and how archives relate to power politics, institutions and individuals? Those were questions that Adham tried to answer or debate. The brief history of the elimination of historical heritage of ancient books at Institut L’Egypte in Cairo in the midst of political turmoil in December 2011 was intertwined with the parallel narrative of the formation of secular cultural state institutions such as the Cairo Opera and Ballet Theater alongside with the emergence of a self-sufficient and autonomous state security apparatus. This juxtaposition provided a fruitful approach towards rethinking cultural autonomy. Similar fires had taken place in the past that consumed cultural institutions, fires that the authorities have consistently refused to investigate.  So, why it is that the authorities deliberately, or ignorantly, refused to investigate these cases fires. To my mind, the answer is simple: it is part of a deliberate policy to control cultural collective memory, which hints at autocratic rule.



      The second workshop, organized by art theorist and philosopher Marina Grzinic, was a discussion of a video performance piece by Austrian video artist Marisa Lobo. The title of the video says much: 'Fuck your queer white sexual liberation'. The main idea of this work is the question of 'other' identity. Being a migrant, black, lesbian woman is the epitome

of otherness. White supremacy and black discrimination, gender construction, discourses of the body, namely discourses of racialized, sexualized and violated bodies have to position themselves accordingly, in relation to the specific context in order to negotiate their identity. Hence, this video raises a question: what is the position that the migrant can take, especially if the migrant is a woman, is a black woman, is a lesbian black woman?


      During the evening seminars Adham Hafez continued the discussion concerning history and memory, particularly drawing upon three cases of reenactments that use traditional music motifs starting with notable Egyptian singer and songwriter from 1960s Umm Kulthum, then shifting to contemporary French dancer Marie Al fajr and further Mahmoud Reda-- a well-known Egyptian dancer and choreographer. Adham's suggestion was to think about the question of displacement and contextualization in curatorial practices assuming that performance is embedded in its own socio-historical context. After the presentation  an intense discussion involving participants and organizers followed that focused on the question of knowledge and one’s access to its locally specific forms.

Օր 2
Թարգմանությունը` Նարե Սահակյանի
 
-->
Կառավարության ճնշման տակ արխիվացման հնարավորությունները, երբ պետական իշխանությունն է սահմանում հավաքական հիշողությունը, ինքնության քաղաքականություններ, սեռականություն, սոցիալական նորմեր, գաղթական կանանց սեռականացված մարմիններ, սպիտակամորթ ու սևամորթ մարդկանց միջև հարաբերություններ, ճանաչողական այցեր, դասախոսություն… արվեստի կուրատորների համար նախատեսված 7-րդ ամառային սեմինարների երկրորդ օրը հագեցած էր այս քննարկումներով: Օրը սկսվեց պարուսույց և կոմպոզիտոր Ադհամ Հաֆեզի դասախոսությամբ: Ո՞վ է պատասխանատու մեր հիշողությունների համար, ո՞ւմ է թույլատրված կառավարել պատումների ձևավորման ընթացքը և ինչպե՞ս են արխիվները հարաբերվում իշխանական քաղաքականություններին, հաստատություններին և անհատականություններին: Սրանք էին այն հարցերը, որոնց Ադհամը փորձում էր պատասխանել, կամ քննարկել: 2011ի դեկտեմբերի քաղաքական իրարանցումների հորձանոտում Կահիրեի Institut L’Egypte-ում հնատիպ գրքերի հրկիզման կարճ պատմությունը միահյուսված էր պետական աշխարհիկ մշակութային հաստատությունների կազմավերպման զուգահեռ պատումի հետ, ինչպիսին է Կահիրեի օպերայի և բալետի թատրոնը: Այս պատումն էլ, իր հերթին, ուղեկցվում էր պետական անվտանգության համակարգի ծագումնաբանությամբ ու դրա ինքնաբավության հաստատմամբ, որն ի վերջո սահմանեց Եգիպտոսը որպես ոստիկանական պետություն: Զուգահեռ պատումների նմանատիպ հատումները կարող են պարարտ հող նախապատրաստեն մշակութային ինքնավարության վերամտածման համար: Նմանատիպ հրդեհներ եղել են նախկինում, որոնք վատնել են մշակութային հաստատությունները, հրդեհներ, որոնք իշխանությունները հետևողականորեն ու երբեմն դիտավորյալ անտեսել են: Այսպիսով, ինչի՞ց է, որ իշխանությունները դիտավորյալ կամ անիրազեկորեն հրաժարվում են հանգցնել հրդեհները, կամ մեժում հետաքննել դրանց պատճառները: Ըստ իս, պատասխանը պարզ է. Սա մասն է դիտավորյալ իրականացվող քաղաքականության` վերահսկելու հավաքական հիշողությունը, ինչը բնորոշ է բռնապետական իշխանակարգի: Երկրորդ գործնական պարապմունքի ընթացքում, որ վարում էր արվեստի տեսաբան և փիլիսոփա Մարինա Գրժինիչը, տեղի ունեցավ ավստրիացի վիդեոարտիստ Մարիսա Լոբոյի վիդեոպերֆորմանսի քննարկումն էր: Վիդեոյի վերնագիրը շատ բան է ասում. ՙՇինեմ ձեր օտարոտի սպիտակ սեռական ազատագրումը՚: Այս գործի հիմնական գաղափարը ՙուրիշ՚ ինքնության հարցն է: Ներգաղթյալ, սև, լեսբի կին լինելը ուրիշության մոդելն է: Սպիտակների գերիշխանությունը և սևերի խտրականությունը, գենդերի կառուցումը, մարմնի դիսկուրսները, ռասայականացված, սեռականացված և բռնաբարված մարմինները պետք է դիրքավորեն հատուկ կոնտեքստի հետ հարաբերության մեջ` հաղթահարելու համար իրենց ինքնությունը: Այսպիսով այս վիդեոն բարձրացնում էր հարց. ո՞րն է այն դիրքը, որ ներգաղթյալը պետք է գրավի, հատկապես երբ նա կին է, սև կին է, սև լեսբի կին է: Երեկոյան սեմինարի ընթացքում Ադհամ Հաֆեզը շարունակեց պատմությանն ու հիշողությանը վերաբերող քննարկումը hատկապես նշելով երեք դեպքեր, որոնք օգտագործում են ավանդական երաժշտության մոտիվները` սկսելով հայտնի Եգիպտական երգիչ ու1960ականներից` երգահան Ումմ Կուլթումից, հետո անցնելով ժամանակակից ֆրանսիական պարող Մարի Ալ Ֆայերին և հետո անդրադառնալով Մահմուդ Ռեդային` հայտնի Եգիպտական պարող և պարուսույց: Սեմինարին հետևեց ինտենսիվ քննարկում` ներառելով մասնակիցների և կազմակերպիչների, որը կենտրոնանում էր գիտելիքի և այն յուրացնելու տեղական ձևերի հետ:

Tuesday, August 13, 2013

-->
7th Summer Seminars For Art Curators, August 12-18th, 2013
Diary
Day 1, prepared by Lilit Petrosyan

 













The 7th Summer Seminars for Art Curators entitled 'To perform and to curate: Between two practices of constitution'are in progress. Participants from diverse contexts and backgrounds have gathered together in order to explore and understand the possibilities and problems of curating and performative arts, and curating performative arts.
        
The day started with a public lecture delivered by Angela Harutyunyan that delved into the problematic of art’s institutional and geo-political frameworks in a place such as Egypt that tend to reduce artworks to pure content acting as commentaries for a political situation or an assumed identity. The lecture presented a politic on form and argued that form is that which resists the corruption of content.
     
 Further on, the participants attended the first workshop organized by choreographer and performer Adham Hafez who is a founder and artistic director of a project called HaRaKa. The latter was established in 2006 in Cairo and aims to support and develop dance and performance in Egypt. The discussed workshop is related to the experiences of the abovementioned project to show the inside and the outside of the curating as a network of complex relations with artists, artworks, institutions and the art market. It means that curating deals with individual desires and institutional hegemony and since democracy is a dominant cultural and political rhetoric, there is a significant and difficult question raised by Adham Hafez: 'How to curate democratically?'
      The second workshop is focused on history, performative artisic practices and transgender politics in this very period of late capitalism. 'Capitalism depolitisizes everything',-said the organiser of the workshop art theorist and philosopher Marina Grzinic. So, it is a challenge for contemporary art to politisize art in order to reveal the hidden hand of capitalism in cultural production. Questions related to authority in terms of race, class and gender were discussed. Furthermore, it is obvious that even nowadays when equal gender distribution is an inseparable part of global policy, nevertheless, being an authority is still linked with men, moreover, if a female artist tries to control time, space and her body, her sex may be a disturbing factor.
      The participants of the seminars also had a chance to meet a local artistic group called Art Laboratory and get acquainted with their artistic strategies of political interventions.

--> -->
Արվեստի կուրատորների “Կատարել և համադրել. կազմավորման երկու պրակտիկաների միջև” խորագրով 7-րդ ամառային սեմինարները ընթացքի մեջ են: Տարբեր համատեքստներից եկած մասնակիցները հավաքվել են` ուսումնասիրելու և հասկանալու համադրության ու կատարողական արվեստի հարաբերությունները, ինչպես նաև  համադրելը որպես կատարողական ակտ: Օրը սկսվեց Անժելա Հարությունյանի հանրային դասախոսությամբ, որն անդրադարձավ արվեստի հիմնարկային ու աշխարհաքաղաքական խնդիրների շրջանակներին այնպիսի մի վայրում, ինչպես Եգիպտոսն է, ուր արվեստի գործերը հանգեցվում են են զուտ բովանդակության, որը գործում է իբրև մեկնաբանություն` քաղաքական իրավիճակի կամ ենթադրյալ ինքնության:Դասախոսությունը ներկայացնում էր քաղաքականությունը ձևի շուրջ և փաստարկում, որ ձևն այն է, ինչն ընդդիմանում է բովանդակության առաջացրած քայքայմանը: Հետո մասնակիցները ներկա եղան առաջին գործնական պարապմունքին, որ վարում էր պարուսույց, կատարող և համադրող Ադհամ Հաֆեզը, ով HaRaKa կոչվող նախագծի հիմնադիրն ու գեղարվեստական ղեկավարն է:Վերջինս հիմնադրվել է 2006 թվականին` Կահիրեում, և նպատակ ունի խրախուսել պարի և պերֆորմանսի զարգացումը Եգիպտոսում: Քննարկվող գործնական պարապմունքը կապված է այդ նախագծի փորձառության հետ` ցուցադրել համադրման ներսն ու դուրսն իբրև արվեստագետների, արվեստի գործերի, հաստատությունների և արվեստի շուկայի խճճված հարաբերությունների ցանց: Այսինքն` համադրումը գործ ունի անհատական ցանկությունների և հաստատութենական հեգեմոնիայի հետ և, քանի որ ժողովրդավարությունն իշխող քաղաքական և մշակութային հռետորություն է, մի նշանակալի և խրթին հարց է առաջ գալիս` բարձրացված Ադհամ Հաֆեզի կողմից. “Ինչպե՞ս համադրել ժողովրդավարորեն”: Երկրորդ գործնական պարապմունքը սևեռված էր ուշ կապիտալիզմի այս շրջանում պատմության, պերֆորմատիվ արվեստային պրակտիկաների ու տրանսգենդեր քաղաքականության վրա: “Կապիտալիզմը ապաքաղաքականացնում է ամեն ինչ”,-ասում է գործնական պարապմունքի կազմակերպիչ, արվեստի տեսաբան և փիլիսոփա Մարինա Գրժինիչը:Ուստի` ժամանակակից արվեստի համար մարտահրավեր է` քաղաքականացնել արվեստը` բացահայտելու կապիտալիզմի թաքնված ձեռքը մշակութային արտադրության մեջ: Քննարկվեցին հեղինակության հետ կապված հարցեր ռասայի, դասի ու գենդերի առումով: Ավելին` ակնհայտ է, որ նույնիսկ հիմա, երբ հավասար գենդերային բաշխումը գլոբալ քաղաքականության անբաժանելի մասն է, հեղինակություն լինելը դեռ կապված է տղամարդկանց հետ, և ավելին, եթե կին արվեստագետը փորձում է կառավարել ժամանակը, տարածքը և իր մարմինը, նրա սեռը կարող է խանգարող հանգամանք լինել: Սեմինարների մասնակիցները նաև հնարավորթւոյւն ունեցան հանդիպել տեղական “Արտ Լաբորատորիա” արվեստային խմբի հետ ու ծանոթանալ քաղաքական միջամտությունների նրանց արվեստային ռազմավարություններին:

Saturday, July 16, 2011

PROGRAM


THE INSTITUTIONAL AND IDEOLOGICAL OPERATION OF TRANSNATIONAL ART EVENTS
July 25-August 4, Yerevan, Armenia


Program

July 25, Monday

11:00- Breakfast
11:30 – Opening Remarks
Angela Harutyunyan and Nazareth Karoyan
12:00pm –Lecture
Beatrice Von Bismarck, Curatorial Conditions – Relations in Process
1:30-2:30pm – Lunch
2:30pm –4:00 Round-Table Discussion
On the Temporality of Transnational Art Events
Moderated by Angela Harutyunyan
6:30 - Introduction on Suburb Cultural Center by Eva Khachatryan
7:00 – 8:30 Public Presentations (Venue—Mkhitar Sebastatsi Fine Arts School)
Eleonora Farina, National Art Systems vs. Transnational Art Events: The Romanian Case
Elisa Tosoni, Transnational Artistic Events: On Temporality and Its Repercussions On The Local Context
Maaike Gouwenberg, Local Audiences, Global Curating

July 26, Tuesday

10:30-Breakfast
11:30- Lecture
Misko Suvakovic, International & Global Nomad: Art & The Transcultural, Part I
1:00-2:00pm –Lunch
2:00-3:30 – Round-Table
Curating a Biennial, Moderated By WHW and Nazareth Karoyan (TBC)
7:00- 8:30 Public Presentations (Venue – The Club, 40 Tumanyan str.)
Claudia Slanar, In-between Disruption: About the Connection between Artistic and Political Events
Ozge Ersoy, Transnational Art Events and Regional Artistic Practices
Corina Oprea, Breaking Through the Political Ideology within the Venice Biennale

July 27, Wednesday

10:30– Breakfast
11:30-Lecture
Misko Suvakovic, International & Global Nomad: Art & the Transcultural, Part II
1:00-2:00 – Lunch
2:00-3:30 –Round Table Discussion
Institutional Frameworks of Transnational Art Events, Moderated By Sasa Nabergoj
7:00-8:30 SWEET 60s in Yerevan, transit.at (Harutyun Galents Museum)

SWEET 60s is a long term experimental, curatorial, scientific and educational research project that investigates the hidden territories of the revolutionary period of the 1960s through contemporary artistic and theoretical perspectives, which has developed around itself a wide international network of interested and cooperating individuals and institutions.


The curatorial and artistic focus of SWEET 60s lies on "post ideological societies" (in post-Soviet, post socialist, Eastern European, Middle Eastern, West and Central Asian as well as North African countries and in a second phase in China and Latin America), in making a comparative analysis and contextualizing the historical developments in the arts, culture and societies of the 60s and 70s and researching their subsequent effects on contemporary socio-political and cultural situations. The Yerevan presentation for the International Curatorial Summer School brings together key personalities involved in the project. The participants will give an insight into their practice in regard to the project „Sweet 60s“.

Introduction
- Ruben Arevshatyan artist, art critic and independent curator, Yerevan and Georg Schöllhammer editor, author, curator and editor-in-chief of Springerin magazine, Vienna

Speakers

Ali Akay curator, sociologist, Mimar Sian University, Istanbul

Keti Chukhrov philosopher, Institute of Philosophy, Moscow

Ivet Curlin curator, member of 'What, How & for Whom' (WHW) curatorial collective,

Zagreb
Sohrab Mahdavi cofounder and English editor of Tehran Avenue magazine, Tehran

Lali Partenava, Art Historian and Critic, Tbilisi.

„Sweet 60s“is supported by Allianz Kulturstiftung and the European Commission through the Culture Program.

ERSTE Foundation is the main partner of tranzit.at.

The panel is coorganized by International Curatorial Summer School - Yerevan



July 28, Thursday

10:30 – Breakfast
11:00 – Lecture
Sarah Rifky, On Being an Institution
1:00-2:00- Lunch
2:00-3:30 – Round-Table Discussion
Labour, Value and Art Production in a Transnational Framework
Moderated By Sarah Rifky
7:00-8:30 – Public Presentations (Venue –Cafesjian Museum Foundation)
Kamil Julian , Daniela: Kostova Unorthodox Image (Suburb Center’s presentation)
Isabella Hughes, Contemporary Art: An Agent Of Cultural Diplomacy
Sasa Nabergoj, The Praise of Laziness

29th July, Friday
Visits to Art Institutions: National Art Gallery, Armenian Center for Contemporary Experimental Arts (ACCEA)

July 30th and 31th - Weekend Retreat to Lake Sevan

August 1st, Monday
11:00-2:00 – Visits to Art Institutions: Museum of Modern Art, Cafesjian Foundation, Art Laboratory, etc.
5:00-8:00 -Reading Sessions In Various Locations In Yerevan
Conducted By Angela Harutyunyan

August 2nd, Tuesday
10:30 – Breakfast
11:00- Lecture
Bassem El Baroni, Just What Is It that Makes Today's Transnationalism So Prescribed, So Paradoxical?
1:00-2:00- Lunch
2:00- 3:30 – Round-Table Discussion
Transnational Art Events and Local Cultural Politics
Moderated By Vardan Azatyan
7:00-8:30pm – Public Presentations (Venue – Narekatsi Cultural Center, near Vernissage)
Mariana Losi, Residency Zine
Milena Leszkowicz, Contemporary Art and Anthropology
Combiz Moussavi Aghdam, The Narratives Of Art History And Iranian Intelligentsia In The 1960s And 1970s

August 3rd-4th, Wednesday - Thursday
11:00-2:00 – Visits to Art Institutions: Museum of Modern Art, Cafesjian Foundation, Art Laboratory, etc.
5:00-8:00 -Reading Sessions In Various Locations In Yerevan
Conducted By Angela Harutyunyan

Boris Groys, “Art and Money” and “Comrades of Time”
Allan Badiou, exceprts from The Communist Hypothesis
Agamben –“Author as Gesture”
Bataille – The Story of the Eye, Part II
Jalal Toufic –Undeserving Lebanon, excerpts
12:00-4:00 – Visits to Art Institutions and Artists’ Studios

Intersections: Critical and Curatorial Practices of Art and Art Education, ed. By Angela Harutyunyan. PrintInfo: Yerevan, 2011

Abstracts

International & Global Nomad:Art & the Transcultural
Misko Suvakovic

In this two-part lecture I will point to the transformation of the intercultural status of art in modernism, postmodernism and contemporary times. I will discuss the imperial model of the influence of large dominant cultures on small marginal cultures. Further I will discuss the influence of French, German and Russian art at the turn of the 19th and the 20th century. I will perform a model of cultural imperialism. I will consider the notion of style in international Western art, design and architecture between the 1930s and 1950s. I will point to the American cultural imperialism and Soviet internationalism during the Cold War. I will further interpret the concepts of the plural and the transcultural in postmodernism. It will help to indicate the difference between the nomadic and transcultural art practices. I will introduce the concept of the global and point to characteristics of a global art. The concepts of regional, glocal and transitional art in relation to globalization will be discussed and performed parallel to analysis of artistic practices and art institutions.

Curatorial Conditions – Relations in Process
Beatrice von Bismarck

Collective forms of curating have been a trend in recent years. It has become obvious especially for international large scale exhibitions, from the teams at the Manifesta, via the various Biennials – the one in Berlin, Venice, Istanbul or the Caribbean -- to Okwui Enwezor’s documenta 11 in 2002 or the travelling exhibition “Utopia Station”. While these forms of collaboration allow for synergies with respect to expertise as well as to symbolic capital – fame and status, they also possess a self-reflexive potential analyzing, questioning and redefining the conditions and relations in the field. The talk will trace recent examples of the latter approach and analyze its implications for the notion of authorship and work within the field of the curatorial. As a transdisciplinary, transprofessional and transcultural mode of working together, collective curating mirrors not only the connectivity specific for curatorial practice but also the questions pertaining its economic aspects. Activities, roles and positions can be brought together in ever newly definable re lationships. What gains central importance in this context is the capacity of collectivity to accumulate different forms of capital, its operational function and the techniques and strategies employed to this end.

Bassam El Baroni
Just What Is It that Makes Today's Transnationalism So Prescribed, So Paradoxical? *

After and sometimes during the span of a "transnational" art event (such as a biennial) journalistic and critical material circulates pointing towards the event's over or under-representation of artists from a certain region, the nationalities of the participating artists etc. In these debates the wider issues of what kind of art is subject to exclusion in present day "trans-nationalism" and the reasons behind this supposed ineligibility are often overlooked. The talk will claim that the majority of art being produced around the world is non-compatible with the paradigm of contemporary discursive art production that the curators of such events aspire to. In fact, it might not be a matter of aspiration but actually of obligation. Most peoples' imaginary of what art is can be tagged under the term 'Fine art', art characterized by the academic application or manipulation of canonical art histories. The present day biennale and similar event structures favor 'contemporary art' over 'fine art', the reasons given are unconvincing for most people. It is in unraveling, analyzing, and healing the schism between these two nodes of art that might lay a more pertinent chance for a radical transnational model.
* Based on the title of Richard Hamilton's 1956 work entitled "Just What Is It that Makes Today's Homes So Different, So Appealing?"

Sarah Rifky
On Being an Institution
The discussion on a desire for increased autonomy in the arts is by no means new. Increasingly, the desire of being autonomous or independent is outlined in the way one choses to formulate what one does as an artist and as a curator, be that individually or collectively. An analysis of the daily trivial aesthetics that make up the work of independent, self-employed and self-invested people, including artists and curators, is integral towards understanding the structures within which we operate primarily governed by a de facto social contract that binds our individual practices into a type of collective action derived from a shared collective intentionality. What 'I' do becomes part of what 'we' do. The modus operandi that governs our relations and our work is increasingly tending towards a form of 'self-institutionalization'. We become locked into a system of relations that predicates certain forms of work and responsibilities that lie outside of the bounds of acting on the pure intentionality of hopes, desires, dreams and visions. The flexibility and autonomy of practice dissipates in this collective condition whereby we exist in relation to each other in the manner of institutions rather than persons.
To be able to think about institutions, it is necessary to think oneself into the institution. What is an institution and how can we perform ourselves as institutions in a way that deflects the precariousness of new forms of flexible labour within an increasingly intertwined economy that subsumes us, and art? This and other questions pertaining to time, responsibility and self-fashioning of institutions will form the basis of this lecture, and the subsequent moderated discussion.



PRESENTATIONS

Ozge Ersoy
Transnational Art Events and Regional Artistic Practices

Ersoy’s presentation will introduce her two recent projects, How to Begin (2010) and The Timeline (2010). How to Begin is a publication that invites artists and curators to envision the possible impacts of the soon-to-be-built Guggenheim Abu Dhabi on their own practices in particular, and the art scenes of the Middle East in general. The Timeline (2010) takes the form of a poster that suggests the question of how exhibition practices could engage contemporary art that tackles peoples, places and cultures which once constituted the expansive Ottoman Empire. The Timeline acts as an interpretive and suggestive mapping exercise as it highlights the changes in the fields of museology, as well as visual arts and culture during the 19th and 20th century Ottoman Empire. It also raises questions about the ways in which contemporary art, modern art and traditional art forms have been categorized through clear-cut definitions and so-called ‘ruptures’ from their predecessors.

Ersoy’s presentation will focus on two fundamental questions: What is lost when curatorial and critical accounts of non-Western contemporary art are limited to ahistorical and essentialist readings? And what is the potential of emerging art organizations and museums to challenge the existing representational mechanisms in contemporary arts? Ersoy’s interest lies in rethinking the representational mechanisms in this field, as well as our very expectations from curatorial practices and emerging infrastructural models in the arts.


Eleonora Farina
National Art Systems vs. Transnational Art Events: the Romanian case

Compared to other East European artistic milieus, Romania has managed to strongly establish itself at an international level presenting artists in major transnational art events. The most impressive example is the one by the dissident Ion Grigorescu (1945), who during the last years has exhibited at documenta12 (2007) and at the 6th Berlin
Biennale (2010) and is representing the Romanian Pavilion at the 54th Venice Biennial. How is it possible to build a national art system to support the enormous international (and, let us say, occidental) demand? How can a country that has just come out of a communist dictatorship (the Ceauşescu's one) propose, or better impose, its own artistic choices? Or maybe is it more suitable to talk about the 'colonization' of Romanian art by foreign curators? Taking my cue from my experience as assistant curator at the National Museum of Contemporary Art in Bucharest (MNAC), I will discuss the Romanian art scene focusing on the mechanism of exportation of local art out of its national borders: from the disputed MNAC to the internationally known Pavilion Unicredit (founder of the Bucharest Biennial), from the independent The Paintbrush Factory in Cluj-Napoca to the new Club Electro Putere in Craiova, from the numerous not-for-profit spaces (among all the Centre for Visual Introspection in Bucharest, curator of the Romanian Pavilion at the last Venice Biennial) to the active commercial galleries (i.e. Plan B in Cluj-Napoca, dislocated in Berlin for three years) ending with the much needed art magazines (principally “IDEA art + society”).

Maaike Gouwenberg
Local Audiences, Global Curating

Within my practice as a curator there are different elements to focus on. Here in Yerevan, I would like to give you a small introduction about myself and where I come from, the scene and the changes at the moment in The Netherlands, after which I would like to concentrate on two things. The part will focus on the question “How to show a project that connects both to the local context and the international art scene while at the same time critically engages with the given structures of the Netherlands, where community art and social projects are pushed through by the (local) government?”
The second part will focus on an ongoing project. It is a close collaboration with artist Gerbrand Burger who will make a performance that deals with the (impossible) attempt to take on the view of the outsider, collected in a story that will be turned into a theater play and video work. The idea of the outsider connected to the role of the curator within the global art scene might be a good starting point for a conversation. The underlying structure of the organization, which deals with questions on the role of the curator as producer, and has as one of the main goals to place the artist and his work at the core of the program will be brought to attention.

Isabella Hughes
Contemporary Art: An Agent of Cultural Diplomacy

Getting back to the core of cultural diplomacy, a definite buzz word these days: it's about exchanges and building relationships between people and cultures different than our own. I will discuss the power that contemporary art has to build greater understanding, tolerance and awareness both within the US, where I am from, by focusing on new immigrant and indigenous communities, as well as contemporary art and cultural diplomacy in a more global context, with an emphasis on the Middle East. I'll also reference my own background as an Iranian-American, born and raised in Hawai'i, now living in the Arab world and how this impacts my curatorial practice and the projects that I develop. I will reference two past exhibitions that I've curated and one upcoming project and how they relate to this topic.

Milena Leszkowicz
Contemporary Art and Anthropology

How can contemporary art criticism benefit from cultural and social anthropology?
Recently a number of publications and workshops including the books Contemporary
Art and Anthropology and Between Art and Anthropology edited by Chris Wright and
Arndt Schneider and the Connecting Art and Anthropology (CAA) workshop in 2007 pointed towards a convergence of art and anthropology. While cultural and social anthropologist reach out to the art world to find new ways of representation and more freedom for experiment, the understanding and interpretation of contemporary art production can deeply benefit from anthropological approaches and methods. In reliance on ethnographic fieldwork anthropologists generate much of their data and knowledge through direct, personal interactions and observations creating in-depth and thick descriptions. Such ethnographic studies in the field of art practice and criticism can be used to challenge and analyze processes of value production or understanding general processes underlying the cultural connections and clashes which appear when art (increasingly non-Western art) is exhibited in inter - and transnational contexts.

Transnational exhibitions and art events increasingly confront artistic expressions based on different local, cultural and political influences with a globalized, international art market and context. It seems that anthropologists might be uniquely positioned to understand art as an activity embedded in a complex set of social relationships and cultural influences.


Marianna Liosi
Residency zine

Among other projects I’ve developed so far, one in particular fits with the topic of the Seminars. It’s a long term work which started last year and arose from the interest in residency programs as one of the strongest examples of transnational events in the contemporary art system. The research consisted of mapping residencies provided by Western European art institutions, in order to list who and how many artists from Central- East areas caught the attention of the Western art system in the past. Consequently, a report of various ways each artist experienced the residency was collected. These contributes will be part of an e-zine, temporary entitled Res-zine that should ideally circulate by email and would be periodically brought up to date.
The project aims at mapping artists/curators passages from a context, a social history, a society and a culture to another, and at highlighting the role that residency programs play in the art system, in terms of relationships among people, territories and point of views. Behind this, key topics concern the definition of geographical and political borders and its influence on the art system; the growing network occurring thanks to artists’ movements and to physical and cultural passages and its effect. Accordingly, the Residency-zine would become a means to give form to the network and spread information, since it is free of charge, nonofficial and non-professional. It will represent a virtual map of artists’ movements and physical and cultural passages, as well as a way cross political and geographical borders.

Kamil Julian
Daniela Kostova Unorthodox Image

I would like to present the exhibition Daniela Kostova Unorthodox Image that I organized in early 2010 in Warsaw in the framework of 93 Foundation, and the project-book I issued from that.
The project evolved around the Alexander Nevski Orthodox Church, built by the Russian Church and co-funded by the Russian Empire – a huge church imposed over Warsaw, located at the Saxon Square and hated by the Poles. I invited artist Daniela Kostova to work with the (non-existing nowadays) church, and as a result new works were created. The project touched upon political and historical issues related to the Russian presence in Warsaw as well as contemporary functioning of unwanted historical architecture that often goes covered with huge advertisements. Furthermore, Unorthodox Image interrogated the relation between image, memory (screen memory) and (official) history: the way they complement and contradict one other.
The project book includes both textual and visual material, where images create their own narration. The publication is a survey from analysing the work by Daniela Kostova, through texts covering the background of the history of the Saxon Square and Alexander Nevski Orthodox Church with archival photographs, to essay on art of Daniela Kostova, a Bulgarian-born and New York-based artist.

Combiz Moussavi-Aghdam
The Narratives of Art History and Iranian Intelligentsia in the 1960s and 1970s

Since the early twentieth century, many Iranian intellectuals have attempted to construct and demonstrate their new identity with reliance on their national history vis-à-vis the history of the modern West. Associated with nationalism, Shiite Islam and modernist currents, certain narratives of Iranian history shaped modern Iranian subjectivities during the past century. In this context, the development of art historical narratives in intellectual environment played a significant role in the flourishing of modernist artistic trends in Iran of the 1960s and 1970s. On the one hand, the narratives of both Iranian and Western art history were mainly based on the writings of Euro-American scholars with their Orientalist and colonialist views. On the other hand, both Marxist and Formalist approaches in art criticism were highly influential in determining the new modes of image representation, specifically when the Cold War reached its zenith within mentioned period. Today, with reference to art history books and journals available at the time, policies on translation and publication, university curricula and exhibition catalogues are be able to analyse the flourishing of modernist trends in Iran, and the ways images are chosen, reproduced and located within the historical narratives.
This talk intends explore the links between the narratives of art history and the history of intellectual trends in 1960s and 1970s in Iran. Despite the fact that visual analysis can play a significant role in showing how modern Iranian identities have been developed, almost all intellectual discourses have failed to address the ways the collective subjectivities are imag(in)ed through visual arts and its history in Iran. In this paper, I will focus on the role of ideological agendas in the construction of modern Iranian art history and the approaches in which Orientalism meets nationalist and religious tendencies. Revealing the limits and problems of these canonised approaches in art history will shed light on some unexplored angles of Iranian identity today.

Saša Nabergoj
Dolce Far Niente: The Praise of Laziness

In this lectures Saša Nabergoj will try to defend the right to leisure in contemporary hyper-productive society. She will examine the roots of our contenporary obsession with work and in the 18th century. The capitalist economic system was formed during the Enlightenment, and within this system rational discourse on work and economy emerged. At the same time, however, an alternative discourse celebrating laziness was established. In this discourse lies the roots of resistance to participation in a social project based on the work ethic, and the beginning of scepticism about the belief that productivity and the production of goods are the ultimate goals in life. The generally accepted circle of supply and demand fuelling the consumer society of the 21st century will be questioned with reference to artists such as Kazimir Malevich, Marcel Duchamp and Mladen Stilinović. Laziness will be presented as an alternative which can turn the need for (multi)production into freedom for production.

Corina Oprea
Breaking Through the Political Ideology within the Venice Biennale

Since its launch in 1895, the Venice Biennale has been constructed on the politics of nation-states. Besides being an artistic platform the biennale functions as a marketing agency for states and regions. Individual countries are showcasing in national pavilions their own artists and representing their nations. Through the years, the biennale mirrored also the global geo-politics and the changes happening on the European map. New countries are represented each year, similar to other transnational events, such as Sports Olympics. In some cases, state sanctioned identities are being highjacked by individual or political interests in order to achieve individual curatorial or artistic projects.
The biennial has also become the stage for initiatives that use the political charge of the event to reach across with a meaningful content that questions political strategies within artistic contexts.


Claudia Slanar
InBetween Disruption: About the Connection Between Artistic and Political Events

How does the character of an event frame an exceptional state interrupting our ontological state of being? How and why do artistic practices that deal with events investigate not only a rupture that an event (and its often traumatic experience) presents in the fabric of our sensual world, but also seek to re-visit it, to re-frame and re-shape the “distribution of the sensible” (Jacques Rancière)? Is there an intrinsic quality or potential to (hopefully and possibly) change the course of a particular historical narrative when dealing with such a practice and can the “thought-provoking” (Claude Lefort) nature of an event be reshaped again by its re-staging?

Elisa Tosoni
Transnational Artistic Events: On Temporality and its Repercussions on the Local Context

Is it possible to imagine a biennial - the most iconic of transnational art events - as something that could possibly exceed its canonized temporality? Could an event be considered not as a momentum, but rather as an iteration of simultaneous momenta, for which power resides in a moving - evolving - mass, becoming something that stretches across a time-lapse of two years? Or would the art system then face the paradox of a continuous, eternal biennial, in which one edition fades through to the next? And, again, what are the consequences of the voracious rhythms of artistic production and consumption, often dictated by those of global institutions, on the locality? How could a host city or territory forge a biennial in becoming, adapted to the rhythms of its own social norms, its inhabitants and geographies, aiming towards sustainability and perhaps a fruitful slowness? Rethinking the temporality of such events, by shifting the attention away from the “finished” exhibition and artworks, the opening week and the art professionals’ tourism, towards a continuously accretive process, in which a variety of tangents unfold simultaneously or remain idle, appears to be a solution to connect with - rather than tower over - the local context.
The presentation will address these questions through the lens of three case studies: BB3 (Bucharest, Romania, 2008), Manifesta (with particular focus on the exhibition The Rest of Now, and its offspring Tabula Rasa, at Manifesta 7 - Bolzano, Italy, 2008) and the 6th Momentum Biennial (the exhibition Imagine Being Here Now, and its itinerant performance program - Moss, Norway, and across Scandinavia, 2011).