Day 2

Prepared by Lilit Petrosyan, Vahe Badumyan and Angela Harutyunyan

-->

Possibilities of archiving under government pressure when it is the state power that defines collective memory, politics of identities, sexuality, social norms, migrant women's bodies, relations between white and black people, study visits, a lecture...  The second day of the 7th Summer Seminars for Art Curators was saturated with these discussions.

      The day started with the lecture by choreographer and composer Adham Hafez. Who is responsible for our memories, who is allowed to control the process of the formation of narratives and how archives relate to power politics, institutions and individuals? Those were questions that Adham tried to answer or debate. The brief history of the elimination of historical heritage of ancient books at Institut L’Egypte in Cairo in the midst of political turmoil in December 2011 was intertwined with the parallel narrative of the formation of secular cultural state institutions such as the Cairo Opera and Ballet Theater alongside with the emergence of a self-sufficient and autonomous state security apparatus. This juxtaposition provided a fruitful approach towards rethinking cultural autonomy. Similar fires had taken place in the past that consumed cultural institutions, fires that the authorities have consistently refused to investigate.  So, why it is that the authorities deliberately, or ignorantly, refused to investigate these cases fires. To my mind, the answer is simple: it is part of a deliberate policy to control cultural collective memory, which hints at autocratic rule.

      The second workshop, organized by art theorist and philosopher Marina Grzinic, was a discussion of a video performance piece by Austrian video artist Marisa Lobo. The title of the video says much: 'Fuck your queer white sexual liberation'. The main idea of this work is the question of 'other' identity. Being a migrant, black, lesbian woman is the epitome

of otherness. White supremacy and black discrimination, gender construction, discourses of the body, namely discourses of racialized, sexualized and violated bodies have to position themselves accordingly, in relation to the specific context in order to negotiate their identity. Hence, this video raises a question: what is the position that the migrant can take, especially if the migrant is a woman, is a black woman, is a lesbian black woman?

      During the evening seminars Adham Hafez continued the discussion concerning history and memory, particularly drawing upon three cases of reenactments that use traditional music motifs starting with notable Egyptian singer and songwriter from 1960s Umm Kulthum, then shifting to contemporary French dancer Marie Al fajr and further Mahmoud Reda-- a well-known Egyptian dancer and choreographer. Adham's suggestion was to think about the question of displacement and contextualization in curatorial practices assuming that performance is embedded in its own socio-historical context. After the presentation  an intense discussion involving participants and organizers followed that focused on the question of knowledge and one’s access to its locally specific forms.

Օր 2
Թարգմանությունը` Նարե Սահակյանի
 

-->

Կառավարության ճնշման տակ արխիվացման հնարավորությունները, երբ պետական իշխանությունն է սահմանում հավաքական հիշողությունը, ինքնության քաղաքականություններ, սեռականություն, սոցիալական նորմեր, գաղթական կանանց սեռականացված մարմիններ, սպիտակամորթ ու սևամորթ մարդկանց միջև հարաբերություններ, ճանաչողական այցեր, դասախոսություն… արվեստի կուրատորների համար նախատեսված 7-րդ ամառային սեմինարների երկրորդ օրը հագեցած էր այս քննարկումներով: Օրը սկսվեց պարուսույց և կոմպոզիտոր Ադհամ Հաֆեզի դասախոսությամբ: Ո՞վ է պատասխանատու մեր հիշողությունների համար, ո՞ւմ է թույլատրված կառավարել պատումների ձևավորման ընթացքը և ինչպե՞ս են արխիվները հարաբերվում իշխանական քաղաքականություններին, հաստատություններին և անհատականություններին: Սրանք էին այն հարցերը, որոնց Ադհամը փորձում էր պատասխանել, կամ քննարկել: 2011ի դեկտեմբերի քաղաքական իրարանցումների հորձանոտում Կահիրեի Institut L’Egypte-ում հնատիպ գրքերի հրկիզման կարճ պատմությունը միահյուսված էր պետական աշխարհիկ մշակութային հաստատությունների կազմավերպման զուգահեռ պատումի հետ, ինչպիսին է Կահիրեի օպերայի և բալետի թատրոնը: Այս պատումն էլ, իր հերթին, ուղեկցվում էր պետական անվտանգության համակարգի ծագումնաբանությամբ ու դրա ինքնաբավության հաստատմամբ, որն ի վերջո սահմանեց Եգիպտոսը որպես ոստիկանական պետություն: Զուգահեռ պատումների նմանատիպ հատումները կարող են պարարտ հող նախապատրաստեն մշակութային ինքնավարության վերամտածման համար: Նմանատիպ հրդեհներ եղել են նախկինում, որոնք վատնել են մշակութային հաստատությունները, հրդեհներ, որոնք իշխանությունները հետևողականորեն ու երբեմն դիտավորյալ անտեսել են: Այսպիսով, ինչի՞ց է, որ իշխանությունները դիտավորյալ կամ անիրազեկորեն հրաժարվում են հանգցնել հրդեհները, կամ մեժում հետաքննել դրանց պատճառները: Ըստ իս, պատասխանը պարզ է. Սա մասն է դիտավորյալ իրականացվող քաղաքականության` վերահսկելու հավաքական հիշողությունը, ինչը բնորոշ է բռնապետական իշխանակարգի: Երկրորդ գործնական պարապմունքի ընթացքում, որ վարում էր արվեստի տեսաբան և փիլիսոփա Մարինա Գրժինիչը, տեղի ունեցավ ավստրիացի վիդեոարտիստ Մարիսա Լոբոյի վիդեոպերֆորմանսի քննարկումն էր: Վիդեոյի վերնագիրը շատ բան է ասում. ՙՇինեմ ձեր օտարոտի սպիտակ սեռական ազատագրումը՚: Այս գործի հիմնական գաղափարը ՙուրիշ՚ ինքնության հարցն է: Ներգաղթյալ, սև, լեսբի կին լինելը ուրիշության մոդելն է: Սպիտակների գերիշխանությունը և սևերի խտրականությունը, գենդերի կառուցումը, մարմնի դիսկուրսները, ռասայականացված, սեռականացված և բռնաբարված մարմինները պետք է դիրքավորեն հատուկ կոնտեքստի հետ հարաբերության մեջ` հաղթահարելու համար իրենց ինքնությունը: Այսպիսով այս վիդեոն բարձրացնում էր հարց. ո՞րն է այն դիրքը, որ ներգաղթյալը պետք է գրավի, հատկապես երբ նա կին է, սև կին է, սև լեսբի կին է: Երեկոյան սեմինարի ընթացքում Ադհամ Հաֆեզը շարունակեց պատմությանն ու հիշողությանը վերաբերող քննարկումը hատկապես նշելով երեք դեպքեր, որոնք օգտագործում են ավանդական երաժշտության մոտիվները` սկսելով հայտնի Եգիպտական երգիչ ու1960ականներից` երգահան Ումմ Կուլթումից, հետո անցնելով ժամանակակից ֆրանսիական պարող Մարի Ալ Ֆայերին և հետո անդրադառնալով Մահմուդ Ռեդային` հայտնի Եգիպտական պարող և պարուսույց: Սեմինարին հետևեց ինտենսիվ քննարկում` ներառելով մասնակիցների և կազմակերպիչների, որը կենտրոնանում էր գիտելիքի և այն յուրացնելու տեղական ձևերի հետ: